Τρέχοντας

Πριν απο αρκετά χρόνια, τόσα που η ανάμνηση έχει γίνει πια λίγο συγχεχυμένη, είχα διαβάσει ένα άρθρο για έναν υπερμαραθώνιο. Για αθλητές που μπορούσαν να τρέχουν για μέρες και νύχτες, ολόκληρες και να τερματίζουν όρθιοι, με ένα χαμόγελο ευτυχίας και ικανοποίησης.

Εντυπωσιαζόμουν τότε, όπως και σήμερα φυσικά, με αυτούς του ανθρώπους αλλά ποτέ δε σκέφτηκα να αναζητήσω τα ίδια συναισθήματα μέσα από το άθλημά τους. Από τότε πέρασα απο διάφορα αθλήματα, χωρίς ποτέ να αφιερώσω τις ώρες που απαιτούνταν για να διεκδικήσω κάποια σοβαρή διάκριση. Η σχέση μου με το τρέξιμο έμενε στη προθέρμανση.

Πριν από 1,5 περίπου χρόνο και αφού μόλις είχα κλείσει τα 40 χρόνια παρουσίας μου στον πλανήτη, σκέφτηκα να προσθέσω λίγο τρέξιμο στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα μου. Χωρίς να το καταλάβω καλά καλά άρχισα να προετοιμάζομαι για τον πρώτο μου μαραθώνιο. Αυστηρό καθημερινό πρόγραμμα προπονήσεων ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, ακόμα μεγαλύτερη προσοχή στη διατροφή, διάβασμα για τεχνικές, στρατηγικές, παπούτσια, εξοπλισμό και φυσικά καταγραφή και παρακολούθηση όλων των παραπάνω (το runkeeper και το nike+ να ΄ναι καλά). Γρήγορα τα χιλιόμετρα άρχισαν να αυξάνονται και να γίνονται όλο και πιο εύκολα.

Τερμάτισα τον πρώτο μου μαραθώνιο τον Απρίλιο στη Θεσσαλονίκη. Πέλλα – Λευκός Πύργος στις 5 ώρες και 1 λεπτό. Κυρίως όμως τερμάτισα με ένα μεγάλο χαμόγελο, καταπληκτική διάθεση και αντοχή να τρέξω και μερικά ακόμα χιλιόμετρα.

Τον 1,5 χρόνο που πέρασε δεν έχω χάσει πάνω από 3-4 προπονήσεις και όπου κι αν βρίσκομαι (εντός ή εκτός Ελλάδας), χειμώνα ή καλοκαίρι θα βγω να δω το χάραμα και να ανακαλύψω την πόλη που ξυπνάει.

Τα συναισθήματα που νιώθεις δεν μπορούν εύκολα να μεταφερθούν σε όσους δεν τα έχουν βιώσει, όπως ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις. Ξεχωρίζεις εικόνες και στιγμές που σου μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό. Τις συνδυάζεις με τη μουσική που ακούς εκείνη την ώρα και τότε όλα ξεκαθαρίζουν.

Όπως ένα δροσερό φθινοπωρινό Σαββάτου, μετά από μια πολύ δύσκολη επαγγελματικά εβδομάδα, και μετά από 19 χλμ έβλεπα τη Θεσσαλονίκη λουσμένη στον πρωινό ήλιο και άκουγα τους stones να μου τραγουδάνε το “you can’t always get what you want”.

Ένα χάραμα μέσα στο Χειμώνα στη Βαρκελώνη όταν η πόλη ξυπνούσε και ο ήλιος έβγαινε πίσω απο τη Ramblas.

Ένα αξημέρωτο πρωί στο Λονδίνο με καταχνιά και κρύο όταν έτρεχα δίπλα στο ποτάμι και αντίκρυσα το φωτισμένο ακόμα Big Ben.

Όμως ο δρόμος αυτός δεν έχει τελειωμό. Τώρα βλέπω τους αγώνες βουνού και τους αθλητές που ανεβοκατεβαίνουν ολόκληρο τον Όλυμπο σε λιγότερο απο 5 ώρες, ή τους υπεραθλητές που παλέψαν με το MontBlanc και το νίκησαν μετά απο σχεδόν 2 μερόνυχτα. Δακρύζω και συγκινούμαι με τα δικά τους κατορθώματα. Παίρνω κι εγώ λίγη από τη δόξα τους.

Λυπάμαι μόνο γιατί ανακάλυψα το τρέξιμο αρκετά μεγάλος. Όμως δεν ανακάλυψα απλώς ένα άθλημα, ένα hobby ή μια απασχόληση πέρα απο τη δουλειά. Ανακάλυψα ένα τρόπο ζωής. Κάθε μέρα αναμετράμαι με τον εαυτό μου, κάθε μέρα παλεύω για το καλύτερο, δε μου φτάνει πια να τερματίσω άλλο ένα μαραθώνιο, θέλω να τρέξω πιο ψηλά, πιο μακρυά, πιο πολύ. Θέλω να ανέβω και εγώ στον Όλυμπο, να αναμετρηθώ και εγώ με τα βουνά.

Θέλω να φαντάζομαι και εγώ τον εαυτό μου να τρέχει μέ όλους αυτούς τους ασταμάτητους υπεραθλητές και ας περνάω την αψίδα του τερματισμού τελευταίος. Ελπίζω να προλάβω.

ΥΓ: Για την ώρα πάμε στην Αθήνα για τον Κλασσικό Μαραθώνιο.